جۇڭيى تېبابىتى نۇقتىسىدىن ئېيتقاندا، زەنجىۋىلنىڭ تەمى ئاچچىق، تەبىئىتى ئىسسىق. شۇڭا زەنجىۋىل يېگەندە پوستىنى ئېلىۋەتمەسلىك تاماق يېگۈچىنىڭ بەدەن ئەھۋالىغا باغلىق. ئادەتتىكى ئەھۋالدا، تاماق ئەتكەندە ئەڭ ياخشىسى پوستىنى قالدۇرۇپ قويۇش كېرەك، بۇنداق قىلغاندا بەدەننى ئىسسىق قاپلاپ كېتىشتىن ساقلانغىلى بولىدۇ، بولۇپمۇ تومۇز ئىسسىق ياز كۈنلىرى بۇ نۇقتا ئالاھىدە مۇھىم.

لېكىن تال ۋە ئاشقازىنى ئاجىز، مىجەزى سوغۇق كىشىلەر ئادەتتە يېشىل پۇرچاق، ئاچچىق كاۋا، يېشىل پۇرچاق ئۈندۈرمىسى قاتارلىق سوغۇق يېمەكلىكلەرنى يېيىشنى ياخشى كۆرسە، زەنجىۋىلنىڭ پوستىنى ئېلىۋېتىشى كېرەك. ئۇنىڭدىن باشقا، دىققەت قىلىشقا تېگىشلىكى شۇكى، دىيابېت كېسىلى، ئۆپكە ياللۇغى، ئاشقازان يارىسى قاتارلىق بىمارلار كېسەللىك ئەھۋالىنىڭ ئېغىرلىشىپ كېتىشىدىن ساقلىنىش ئۈچۈن زەنجىۋىل يېسە بولمايدۇ.

بىخلانغان زەنجىۋىلگە كەلسەك، ئۇنىڭ ئۆزىدە زەھەر يوق، پەقەت بىخلانغاندىن كېيىن، زەنجىۋىلنىڭ ئۆزىدىكى سۇ ۋە ئوزۇقلۇق ماددىلار ئاستا-ئاستا ئازىيىپ، زەنجىۋىلنىڭ ۋىجىك ھەم يىرىك بولۇپ قالىدۇ، تەمىمۇ ئۆزگۈرپ كېتىدۇ.

ساقلاش ئۇسۇلى:

زەنجىۋىلنى توڭلاتقۇغا سېلىپ ساقلاشقا بولمايدۇ، پەقەت سالقىن، شامال ئۆتۈشىدىغان جايغا قويسىلا بولىدۇ. تېمپېراتۇرا بەك تۆۋەن ياكى بەك يۇقىرى بولۇپ كەتسە، زەنجىۋىل ئاسانلا سېسىپ قالىدۇ.